Szymon Bogumił Zug

Architekt, scenograf teatralny, planista ogrodów i zespołów miejskich pochodzenia saskiego, od 1756 r. czynny w Polsce. Dwukrotnie odbył podróże do Italii w 1754 r. i w latach 1771-72. Objął stanowisko konserwatora pałacu Saskiego, a w 1768 r. został nobilitowany. Spod jego ręki wyszły liczne projekty sentymentalnych zespołów ogrodowych (Młociny, ok.1760; Powązki, ok.1772; Mokotów, 1775; Arkadia, od 1779), a także unikatowy na skalę Europy podziemny salon księcia Kazimierza Poniatowskiego (Elizeum) oraz ogród w podziemiach pałacu Franciszka Ksawerego Branickiego (1775-77). Był autorem projektów wielu warszawskich pałaców m.in. K. Poniatowskiego na Solcu (1771), A. Czartoryskiego w Natolinie (ok. 1780), P. Blanka (1762-64), Pod Czterema Wiatrami (1769-80), a także licznych rezydencji magnackich usytuowanych poza stolicą: Radziwiłłów w Nieborowie (przebudowa 1775 i 1780), J. Steckiego w Międzyrzeczu Koreckim (przed 1800), A. Jabłonowskiej w Kocku (1778-1782). Znaczna część jego zleceń pochodziła od zamożnego, warszawskiego mieszczaństwa, dla którego projektował kamienice, pałace, domy dochodowe, wśród których wymienić należy kamienicę spółki M. Rözlera i G. Hurtiga (1784-85), dom P. Teppera (1770) czy pałac K.Bernaux (ok. 1790). Wśród wielu zaprojektowanych przezeń i wzniesionych kościołów najważniejszym dziełem była świątynia wyznania ewangelicko-augsburskiego p.w. Św. Trójcy (1779-81) o formach, nawiązujących do architektury francuskiej sprzed rewolucji.