F. G. Sideau

W kilkudziesięciu ozdobnych tekach Stanisław August zbierał portrety osobistości europejskich od najważniejszych dostojników kościelnych i świeckich, arystokracji, po wojskowych i uczonych; wśród nich sylwetowe przedstawienia carycy Katarzyny II. Sztuka sylwetowania zyskuje niezwykłą popularność w osiemnastowiecznej Europie, staje się powszechną modą wśród wyższych warstw społeczeństwa. Element zabawy łączył się w niej z funkcją sentymentalną, a także – co charakterystyczne w kontekście Oświecenia – z funkcją naukową: zmechanizowane, „obiektywne” sylwety były ważną częścią badań fizjonomicznych, również tych prowadzonych przez Johanna Caspara Lavatera. Do tego dochodzi ich polityczne znaczenie – w czasie insurekcji czarny obrys głowy Tadeusza Kościuszki był ważnym elementem kultury wizualnej, a jego posiadanie postrzegane było jako jednoznaczna polityczna deklaracja.