Dominik Merlini

Architekt pochodzenia włoskiego osiadły w Polsce. Pracował głównie na zamówienie Stanisława Augusta (od 1761 roku) i kręgów dworskich. Przed 1750 roku przybył do Warszawy, gdzie kształcił się pod kierunkiem Jakuba Fontany i którego pomocy zawdzięczał szybką karierę. Został nobilitowany w 1768 roku, a w 1773 roku mianowany architektem króla i Rzeczpospolitej. W Warszawie przebudowywał Zamek Ujazdowski (1766-71), Zamek Królewski (od 1774) i zespół Łazienek (1774-85), a także wzniósł m.in. pałac K. de Tomatisa (Królikarnia), pałacyk „Rozdróż” E. Grabowskiej, kościół i klasztor Bazylianów przy ul. Długiej, kościół Św. Karola Boromeusza na Powązkach, a poza Warszawą pałac M. Poniatowskiego w Jabłonnie, pałac A. Jabłonowskiego w Racocie i in. Jego współpracownikiem był Johann Christian Kamsetzer, a uczniami Jakub Kubicki, Feliks Kruszewski i Kazimierz Larraca. Twórczość Merliniego ewoluowała od form późnobarokowych do klasycyzmu najpierw w wersji Ludwika XVI, a następnie palladiańskiej (np. pałacyk w Królikarni).